reading

Originaltexte

Ottjen Alldags Kaperstreiche erschienen erstmals 1913. Der hier zugrunde liegende Text entstammt dem 13.-18. Tausend:

Georg Droste, Ottjen Alldag un sien Kaperstreiche, En plattdütsch Kinnerleben an’r Waterkante, ca. 1924, Bremen: Schünemann (DrG05).

Der Text des sechsten Kapitels erschien erstmals 1921:

Georg Droste, Plattdütsche Kinnerkost, En Geschichtenbok, 1921, Bremen: Gustav Winter (darin: ›Ottjen Alldag sien Fotbank‹) (DrG12).

Die auf Kapitel 5 folgende Kapitel-Nummerierung stimmt mit derjenigen der Ottjen-Alldag-Gesamtausgabe von 1937 überein, ebenso mit derjenigen der Schloendorff-Ausgabe von 2012.

Drostes selbstverfasste Lebensgeschichte erschien erstmals 1916. Der hier verwendete Text findet sich in:

Georg Droste, Slusohr un anner eernste un vergnögte Vertellsels un Riemels, 15.-19. Tsd., ca. 1924 im Quickborn-Verlag Hamburg (darin: ›Foftig Jahr in Licht un Schatten‹) (QuB011).

Einige eingearbeitete Informationen stammen aus:

Georg Droste + Günther Flemming (Hg.), Achtern Diek, Autobiografische Schriften, 2011, Bremen: Europäischer Literaturverlag (DrG20).

Eingearbeitet wurden die Seitenanfänge der neuen Plattdeutsch- und Hochdeutsch-Ausgabe:

Georg Droste, Ottjen Alldag un sien Kaperstreiche …, (mit Übersetzung von Rita Schloendorff), 2012, Bremen: Kellner-Verlag [DrG21].

Peter Neuber (Hg.), Meldörp-Bȫker 8.2

Georg Droste

Odde Âlldag un sien Jungstöög

Ėn plattdüütsch Kinnerleḃen an’e Woterkant

Gestaltung des Buchtitels: Manfred Schlüter, D25764 Hillgroven

Digitale Einband-Umsetzung: DruckZentrum-Westkueste, D25746 Lohe-Rickelshof

3. Auflage 2018

Verlag und Druck: tredition GmbH

Paperback: ISBN 978-3-7469-0882-3

Hardcover: ISBN 978-3-7469-0883-0

eBook: ISBN 978-3-7469-0884-7

Über den Autor

Georg Droste

* 13. Dezember 1866 Bremen

† 17. August 1935 Bremen

Georg Droste kommt 1866 in Bremen als Kind armer, schlichter, plattdeutsch sprechender Eltern zur Welt. Er wächst in Bremen auf und singt das hohe Lied auf seine ungebundene Kindheit am Deich, an der Weser. Er ist viel ›aushäusig‹, die häusliche Not ist nicht sehr einladend. Nach der Schulzeit besorgt er sich selbst eine Stelle als Laufbursche in einer Buchhandlung.

Durch Zufall erfährt sein Chef, dass mehr in seinem Laufjungen steckt und vermittelt ihn in eine Kaufmanns-Lehrstelle in einem Wollexportgeschäft. Die Kontorzeit beschreibt Droste als die glücklichste seines Lebens. Neben dem Berufsleben ist er begeisterter Turner in der damaligen Zeit der großen Turnfeste.

Plötzlich erblindet er, im zwanzigsten Lebensjahr. Die Ärzte sind damals gegenüber der Sehnervenentzündung machtlos.

Die Zeit des nutzlosen Herumsitzens überwindet er schließlich, indem er einen Haustürenhandel mit Streichhölzern, Seife u. a. beginnt. Zum Glück kennt er die Stadt wie seine Westentasche. Trotz beachtlicher geschäftlicher Fortschritte entschließt er sich zum zweijährigen Besuch einer Blindenschule in Hannover, lernt dort das Korbflechten, auch Musizieren und die Blindenschrift.

Zurück in Bremen macht er eine Korbflechterei auf, flicht über die Jahre weit über 10000 Körbe, vor allem grobe Kohlenkörbe für die Dampf-Schiffahrt.

Er heiratet, hat mit seiner Frau, seinem unentbehrlichen, gesunden und vor allem sehenden ›Kameraden‹, fünf Kinder. Die Not ist ständiger Begleiter, er schuftet im häuslichen Keller beim Körbeflechten, betreut zum guten Teil die Kinder, während seine Frau durch Putzen dazuverdient, – und erzählt ihnen Geschichten aus seiner Kindheit am Weserdeich und im Teufelsmoor. Auf den Vorschlag der ältesten Tochter diktiert und druckt er schließlich seine Erzählungen. Die Bücher werden Riesenerfolge. Zunächst schreibt er hochdeutsch, lässt die handelnden Personen jedoch Plattdeutsch sprechen. Bald wechselt er ganz zum Plattdeutschen, schreibt und schreibt, bald auch auf einer Blindenschreibmaschine, wird ein gemachter Mann.

Sein Erfolg setzt sich im 1. Weltkrieg fort. Um den zu Tausenden ›kriegsblind‹ von der Front heimkehrenden Soldaten, eventuell auch nur einem einzigen unter ihnen, Mut zu machen, erzählt er 1916 aus seinem Leben in ›Foftig Jahr in Licht un Schatten‹. – Die Inflation frisst auch Drostes Vermögen. Aber auch in den 20er Jahren kommt es immer wieder zu Neuauflagen seiner Bücher und auch zu Neuerscheinungen. – Droste stirbt nach zweijähriger Krankheit im Jahre 1935.

Wat in dat Bōōk steiht

Im Inhaltsverzeichnis wird auch auf die in den Droste-Text eingelassenen Original-Seitenumbrüche in der Form (DrG05.063) bzw. (DrG12.27) bzw. (QuB011.006) verwiesen.

Auch die Seitenanfänge der Rita-Schloendorff-Ausgabe von 2012 (Originalplatt + Hochdeutsch) finden sich in der Form [DrG21.176] im Text.

›Klappentext 1‹ – Reihe der Meldörp-Bȫker

Quellen; Impressum

Was im Buch ist Platt, was Hoch?

Warum der Schreibweisenwechsel ab Herbst 2015?

Über den Autor Georg Droste

›Odde Âlldag un sien Jungstöög‹

Inhaltsverzeichnis der einzelnen Kapitel

Fofftig Johr in Licht un Schadden QuB011.005

Zum Ansinnen der Meldörp-Bȫker

Schreibweise & Aussprache (ō, ē, ȫ; â; ė; ġ; ḃ; …)

Information zu Kennmarken (M3, M4, …)

Regionale Besonderheiten (X01, X02, …)

Informationen zu *-Wörtern in der ›Grabbelkiste‹

Schwarz-weiß-Kurzfassung der Aussprache-Übersicht

Licht und Schatten (zum Autor)

Auf den letzten Seiten (›Klappentexte 2 + 3‹):

Information über die Nutzung der Wȫhrner Wȫȫr

Werbung für die Meldörp-Bȫker und speziell für dieses.

Odde* Âlldag un sien Jungstöög

Kapitel 1: Ėn Jung wârrt boren	DrG05.005
Kapitel 2: Tō’n Glück wârrt de Jung nu döfft	DrG05.012
Kapitel 3: Um ėn hangen Hoor schēēfgohn	DrG05.019
Kapitel 4: Odde speelt Fârken	DrG05.023
Kapitel 5: Odde piert de Katt	DrG05.031
Kapitel 6: Ōma ehr Fōōtbank	DrG12.25
Kapitel 7: In dėn schȫnen Novergoorn	DrG05.035
Kapitel 8: Knipperdolling treckt Odde ut’ Woter	DrG05.041
Kapitel 9: Odde wârrt wedder; man Knipperdolling …	DrG05.049
Kapitel 10: Huusarrest, Papagei un Kninken	DrG05.059
Kapitel 11: Regenwotertünn, Kaschott, Frieheit	DrG05.067
Kapitel 12: Vun de Franzōsentiet, Küll un Nōōt	DrG05.077
Kapitel 13: Grōōtmudder vertellt vun ėn Mōōrd	DrG05.088
Kapitel 14: De Mōōrdgeschicht sett Odde tō	DrG05.094
Kapitel 15: Odde is dōōtkrank	DrG05.102
Kapitel 16: Odde is borgen, Grōōtmudder dōōt	DrG05.110
Kapitel 17: De ēērste Schōōlmorgen	DrG05.115
Kapitel 18: De ēērste Paus un wat dorno kummt	DrG05.124
Kapitel 19: Odde flücht no Knipperdolling …	DrG05.132
Kapitel 20: De ēērste Schōōl-Nomėddag	DrG05.139
Kapitel 21: Odde un de Wâllopsēher	DrG05.150
Kapitel 22: De niede ârme rieke Noverschop	DrG05.155
Kapitel 23: Hinnerk-Hosensnuut; Hangelbeern	DrG05.163
Kapitel 24: De Dēēf in’ Beernbōōm	DrG05.170
Kapitel 25: Maskenkopp un Zigârrenmoker	DrG05.179
Kapitel 26: Sârġmoker un Zigârrenmokers	DrG05.184
Kapitel 27: Odde in Gedanken, Noversgören	DrG05.189
Kapitel 28: Klärchen, jo, man wōtō tō bruken?	DrG05.195
Kapitel 29: Unkel Dolling is dōōt; Nacht dorno	DrG05.200
Kapitel 30: Gastfründschop för de Stutenfru	DrG05.207
Kapitel 31: De Dōdenbund in’t Dōdenschipp	DrG05.212
Kapitel 32: Ruut dor! – De Rōsenbōōmsch	DrG05.217
Kapitel 33: Wat dėnn âllns achteran kēēm!	DrG05.224
Kapitel 34: Vörloodt no de Pullzei	DrG05.235
Kapitel 35: Wat schull de Jung mool wârrn?	DrG05.246
Kapitel 36: Ėn wohren Paster; Fritz sien Nōōt	DrG05.252
Kapitel 37: Weserfründ un natte Dōdenhand	DrG05.260
Kapitel 38: In’t letzte Schōōljohr	DrG05.268
Kapitel 39: Kunfermatschōōn	DrG05.274

Georg Droste

Odde* Âlldag

un sien Jungstöög

Ėn plattdüütsch Kinnerleḃen an’e Woterkant

(DrG05.005) [DrG21.004]

Kapitel 1: Ėn Jung wârrt boren

Dat wēēr dor nu vun komen |Nun kam die Strafe! – De lütte Mieke* |Marie Âlldag |['a:l-dach], wat de Jüngste vun de fief Âlldagdēērns wēēr, hârr sik doch bannig verjoogt|erschrocken, as sē^X09 dėn ēēn Sünndagmorgen opmool de Stimm vun ehr Grōōtmudder^X12 vör ehr Bett hȫȫr^X65, un de Wȫȫr: „Mieke! Stoh gau op! Du hest ėn lütten Brōder kregen!“ – „Och Ōma“, sä Mieke dėnn mit ėn wēnerlige Stimm, „krieg ik dėnn nu ōōk^X22 Slääg? Ik will’t je ōōk ni^X20 wedder^X41a dōōn!“ – Man Grōōtmudder^X12 wēēr dat Lachen anfungen, hârr ehr de Backen strokelt un hârr ehr trȫȫst: „Wees|Wee’ man still, mien Dēērn! Glieks kriggst du de lütte sȫte Popp ōōk tō sēhn!“ – Mieke hârr over doch noch sōōn poor Mool dēēp opsüüfzt, un hârr dat gor ni begriepen kunnt, wo^X30 dat blōōts angohn kunn! Dat wēēr ehr ōōk sō swoor op dat lütte Hatt fullen, as sē dor an dach, datt^X24 sē veelmools op’n Diek stohn hârr, un hârr dėnn sungen, wėnn dor mool ėn Hoddboor|Storch hōōch boḃen dör de Luft flōōg:

Hoddboor! Langen Boor,

hest’ ni^X20 ėn lütten Brōder dor?

Ik will ėm ōōk gōōt^X50 wēgen,

un will ėm ni bedrēgen.

Man bringst du uns blōōts Süstern,

dėnn wüllt^X63|wöö’ wi di wull püüstern! (DrG05.006)

Grōōtmudder^X12 hârr ehr dėnn över de Klööndöör mit de Fuust drōht^X53: „Dēērn, Dēērn! Wullt du wull dien Babbel hōlen! Hebbt wi an jüm^X02|ju fief Panduren|Halunken ni^X20 jüst nōōg?“

Jo, nu wēēr dor nix mēhr an tō moken! Dat hârr Voder^X11 ōōk je mēēnt un hârr mit ėn hâlf vergrėllt^M3 Gesicht seggt: „Smiet ėm man mit op’n Hümpel!“ In’ Stillen hârr hē sik over doch freut, datt dat ėn Jung wēēr. Over nüms*|kēēnēēn freu sik mēhr as Mieke Âlldag, as sē an de Wēēg stunn un dor hēēl nieschierig rinkēēk. Dat wēēr doch ėn annern Snack as ehr ōl’^M4d Gēēsche*-Popp, mit dėn ēēn Ârm [DrG21.006] un dėn holten^M4a Kopp, ohn Ōgen un ohn Nöös! Nä, dit hier wēēr ėn richtige ›gebennige Poppedeidei‹, mit krâlle klore Ōgen un mit hēēl lütte fiene witte Muushoor op’n Kopp. Man wat wēēr dat? Mit de linke Hand mook de dore Slēēf|Frechdachs ehr ėn lange Nöös un mit’e rechte ėn Fuust. „Dor mēēnt hē di ni^X20 mit“, sä over Grōōtmudder^X12 hēēl sachten*. „Kiek, hē nuckelt op’n Duum un spârrt dorbi de lütten Fingern vunēēn|utėnanner! Kiek mool hėn, wo sȫȫt“, sä sē dėnn wieder. „Sōgor hēēl lütte fiene Nägels hett hē al an de Fingern!“ Un de gōde^X50 Grōōtmudder^X12 wisch sik mit dėn Schörtenslippen|Schürzenzipfel de Ōgen un süüfz: „Och jo! Sō foken|veel as ēēn dat nu ōōk al beleevt hett: Dat is un blifft doch ümmer^X21 dat ēwige grōte Gottswunner, sōōn lütten Worm!“

Jo, sō wat in dē Oort |Art mēnen ōōk de gōden^X50 Noverschen^X16 |Nachbarinnen, dē dor mit Âlldags in ēēn Rēēg achter’n Diek wohnen, ōder dor achtertō|hinten in dėn lütten vēērkanten Hoff; dissen Hoff hârr in frȫhere Tieden mool ėn ansläägschen |plietschen un spietschen |spöttschen Kopp dėn vörnehmen Noom ›Eddelhoff*‹ geḃen. – Âll de achter’ndiekschen Tanten kēmen nu anslârren un antüffeln, un dat lēēp bi Âlldags (DrG05.007) as op’e Ziese|HB-Straße ›Zur Ziese‹. Fru Puustmeier |Pußmeier un Fru Lēhmann |Leimann, de Grōtensche, de Meiersche un de Smittsche: Âll wullen süm^X04 |se dat grōte Weltwunner, dat Sünndagskind, sēhn! Kinner kēmen je âll de Doog op’e Welt, man dat hiere wēēr dėnn doch tō afsünnerli! Bi Âlldags wēēr op’n Sünndag wat Lütts komen. Bi Âlldags! Op’n Sünndag! Un dėnn noch sōgor ėn Jung, wō^X31 dor al fief Dēērns wēērn! „Na“, swȫȫg* de Puustmeiersche, „wėnn dat kēēn Glückskind wârrt, dėnn wēēt ik dat ni^X20! Sünndagskinner hebbt ümmer^X21 Glück!“ – „Dat mööt|möö’^X61 wi ēērst noch mool afluren“, mēēn over Voder^X11 Âlldag. „Sē^X09 wēēt |wētenX10 wull, Fru Puustmeier, de ōlen Profēten sünd dōōt, un de nieden, dē gellt nix mēhr!“ – „Jo“, mell sik nu over de Smittsche, dē sōōn beten wat hȫhnerglȫȫvsch |abergläubisch wēēr, „de Jung, dat is je ėn deegten|kräftiger Purks|Knirps! Hē süht je ōōk rein kievig|keck un kregel|lebhaft ut, un kickt hēēl krâll|sund^X38 ut de Ōgen. Man ik tru dat ni^X20 sō recht! Dat Kind-Gotts hett hier jüst verdwass över de lütte Nöös sōōn fienen blauen Striepen, dat hett nix Gōōds^X50 tō bedüden!“ – „Das ist die Zornesader, Frau Schmidt“, sä nu ėn bedächtige un sōōn beten spitzige Stimm achter ehr. „Das Kind wird noch mal so’n rechter Brausekopf und muss sehr vorsichtig und mit aller Strenge erzogen werden!“ – Sō, dor hârr de lütte Bėngel nu sien Fett weg! Dor kunn hē sik Kantüffeln in broden! Un dē, dē dat seggt hârr, dē muss dat je weten, wėnn’t dėnn ēēn weten kunn. Dat wēēr Frollein Emilie Ėngelken |Engelken, dē wēēr je âll de langen Johren Schōōlfrollein|Lehrerin ween^X83, un dē verstunn sik op Kinner jüst as de Schōōster op sien [DrG21.008] Ledder^X41f. Sē wohn tōhōpen mit ehr Süster in de Krüüzstroot|Kreuzstraße, un de grōte lange Achtergoorn vun süm^X06|ehr Huus lēēg achter Âlldags süm^X06|ehrn lütten Hoff. Tine*|Christine, wat Mieke ehr öllste Swester wēēr, hârr Frollein Emilie (DrG05.008) dat in ehr Freud dör dėn Tuun|Hecke tōrōpen, un nu hēēl dat ōle Frollein dat för ehr Plicht, as Noversche ōōk mool no’n Rechten tō kieken.

Fru Smitt un ōōk de annern Fruuns worrn sōōn beten benaut|bedrückt tō Sinn un sään sō recht nix mēhr. Gēgen sōōn Klōōkheit kunnen süm^X04|se ni^X20 an, un wėnn süm^X04|se ōōk âll süm^X06 |ehr Weten ut ēgen Beleḃen tōhōpensmeten hârrn. Süm^X04|Se drücken sik dorum sō hēēl suutje ēēn bi ēēn ut’ Huus ruut. – As Fru Puustmeier wedder^X41a in ehr vēēr Pohlen |in ehr Behüsen wēēr, dō^X23 vertell sē ehrn Mann, dē jüst vun’t Fischen komen wēēr: „Dėnk mool an, Orend*|Arend. Bi Âlldags is vundoog, op’n Sünndag, ėn lütten feinen |schieren Jung ankomen!“

„Sō, hüüt, ėn Jung?“, sä Orend un hōjohn|gähnte, dėnn hē slēēp al hâlf. „Na, dat’s man gōōt^X50!“ – „Jo“, mēēn nu Fru Puustmeier rein vergrėllt, „un dor seggst du wieder nix tō? Dor wunnerst du di ni^X20 mool över? Bi Âlldags! Op’n Sünndag! Over ik segg je man: Du ōle Jan Dickfell kummst reinut ni ut’e Foten|Fassong! Wėnn’k dat noch ėn ēēnzigst^M3 Mool beleḃen dä, datt du di mool över wat wunnern dääst! Ik glȫȫv, du kannst di gor ni^X20 wunnern!“ – „Jo“, lach Puustmeier, „wat is dor dėnn ōōk bi tō wunnern! Dat kann je sōgor vörkomen, datt ėn swatte Kōh witte Melk gifft un datt ėn Nachtwächter an’ helligen Dag dōōtblifft!“

An dissen Sünndagoḃend, as achter’n Diek un ōōk in’t Âlldagsche Huus âllns still wēēr, dō pedd Grōōtmudder^X12 hēēl sachten* in de lütte Komer, wō^X31 ehr Swiegerdochter slēēp, un froog: „Antje* |Anna, slöppst du al?“ – „Nä, dat ni^X20, Mudder^X12, wat schull ik dėnn?“ – „Och“, anter |antwōōr Grōōtmudder^X12, „koom, geev mi mool dien Hand her! Kiek mool hier! Hier (DrG05.009) is ėn dicken blanken preus’schen Doler! Dėn hett unsen lütten Mann sik al verdēēnt!“ – „Wat?“, froog Fru Âlldag nieschierig. „Ėn preus’schen Doler? Unsen Lütten verdēēnt? Wat schâll dat hēten?“ – „Na, ik will di’t sėggen“, fluster ehr Swiegermudder^X12, „loot di vertellen, Antje: As de annern Fruunslüüd weg wēērn, wēētst’ wull, dō pedd Frollein Ėngelken an de Wēēg ran un kēēk dor orri ėn Tietlang rin un sä gor nix. Opletzt dreih sē sik um un hett mi dor recht sōōn Predigt hōlen. Du wēētst je, sē kann snacken as sōōn Paster, over ik segg je man: De Ėngelkens sünd wück vun dē Oort, dē Gotts Wōōrt ni^X20 blōōts op’e Tung hebbt, nä, süm^X04 |se dōōt|handeln,leben dor ōōk no, un dėnn loot ik dat gellen. ›Ich wünsche dem süßen kleinen Engel Gottes reichen Segen und dass er noch mal ein recht braver, tüchtiger Mensch werde!‹ sä sē tōletzt, och, wēētst’ wull: Sē [DrG21.010] hett noch recht ėn Bârg seggt, ik kann dat dėnn man blōōts ni^X20 sō behōlen un sō weddergeḃen^X41a. Na, ik wull nu man sėggen: As sē weg wēēr, dō kēēk ik sō in de Wēēg, un wat mēēnst’ wull? Dō lēēg dor dissen Doler op’e Wēgendeek!“ – „Dat sünd ėn poor gōde^X50 Dooms, de Ėngelken-Frolleins“, anter|antwōōr de junge Fru Âlldag, un ēēn kunn orri mârken, wo ehr dat vun Hatten kēēm. „Over“, lach sē dėnn sō vör sik hėn, „wunnern deit mi dat in dissen Fâll doch mit dėn Doler! Ik hârr ēhr dacht, datt süm^X04|se Bammel kregen hârrn, datt nu sō dicht achter süm^X06 |ehrn Goorn ėn Jung ankomen wēēr. Süm^X04|Se hârrn je ōōk al in’ Vörut bang ween^X82 kunnt, datt de Bėngel süm^X05|ehr, wėnn hē mool gootliger|stattlicher un knöviger|kräftiger worrn is, över’t Stack klattert, un süm^X05|ehr bi süm^X06|ehr Blȫȫm ōder gor bi dėn Hangelbeerbōōm* geiht. Du wēētst je, wo sinnig|vorsichtig un banghaftig|ängstlich süm^X04|se sik ōōk anstellen köönt, wėnn sik dat um süm^X06|ehrn Goorn dreiht! Na, man tō! Sō wiet (DrG05.010) hebbt süm^X04|se in dissen Fâll sachs*|wull ni^X20 vörutdacht. De Hȫȫftsook bi dėn Doler is je, datt süm^X04|se mit dat Gōde^X50, wat süm^X04|se dōōt, ni^X20 rumswȫȫġt* un dor ėn grōten Hopphei un Puhei vun mookt, datt ēēn dor ėn rōden Kopp bi kriggt un sik schomen mutt, datt ēēn as Nehmer ârmer is as de Gever. – Man Mudder^X12, nu hool mi doch noch mool dėn Lütten her! Ik much ėm sō gēērn noch mool sēhn!“ – Un Grōōtmudder^X12 hool dat lütte Bünnel ut de Komer un lä ehr Swiegerdochter dėn wârmen Kluut an dat Hatt, un de glücklige Mudder^X12 kunn sik gor ni^X20 sattsēhn an dat sȫte Gesicht. Sē kēēk dėn Jung sō recht, recht dēēp in de blanken Ōgen, dē hē sō grōōt un wiet open hârr, as wėnn hē frogen wull: „Wō^X31 bün ik dėnn hier?“ Ōh Mudderglück^X12! Du reine un echte Freud! Mudderhatt^X12! Du Quellborn, kloor un blank, ohn Anfang, ohn Ėnn! Du büst de Afglanz vun de grōte, ēwige Gottsgrundmacht! Du büst sē sülḃen! Dien Glanz is lieker |gleich rein un schȫȫn bi ârm ōder bi riek, in de Kȫnigs süm^X06 |ehr Slotten ōder in klöterige Koten un ēlennige Hütten! Muddersprook^X12! Hattenssprook! Dien Wȫȫr sünd ümmer^X21 rein, wohr un echt, allerwegens, op’e hēle wiede Welt.

Still lēēg de Nacht nu över dėn Diek, dē sik as sōōn langen swatten Ool an’e Weser|Werser hėnslängel. – Stillen Freden lēēg nu ōōk över dat Âlldagsche Huus achter’n Diek, un still wēēr dat ōōk achter de dichten grȫnen Finsterluken. Man de dicke ōle Pappelbōōm|Pöppelbōōm, dē jüst vör’t Huus op dėn Diekkopp stunn, dē reck sien mächtigen knupperigen Ârms ut un sprēēd^X60 |sprēē’ süm^X05 |ehr wiet över dat Huus weg. De summerlige Nachtwind strēēk kȫhlig vun’e Weser her över dėn Diek. Hē hüüscher |wiegte sachten* de grȫne Krōōn |dėn grȫnen Pull vun dėn Bōōm hėn un her, un de langen Ârms mit de grȫnen Hannen un Fingern (DrG05.011) wēgen sik sachten* un fierli över dat lütte Huus op un dool. Gēēv dat ōle Bōōmspȫkel|Baumgeist|Baumgespenst wull dat Sünndagskind sien Segen? Ōh, dē wuss âllns, wat hier in’t Huus passēēr! Hē hârr je al beleevt, datt de ōle Grōōtmudder^X12 as hēēl lütte Dēērn ünner sien Blödergrȫȫn speelt hârr. Hē hârr jēēdēēn Hattlēēd un Freud, [DrG21.012] wat dit Huus dropen hârr, vun boḃen mit ankeken, un kėnn sien Lüüd achter’n Diek. Hē kėnn dissen kârnfasten un ēhrboren Slag Minschen, un sō wēēr ėm ōōk um dėn lütten nieden Gast dor ünnen ni^X20 bang. Ōōk hē schull ünner sien Blöderwârk opwassen un spelen. Hē wull ėm sachten* lēēflige Lēder un Geschichten tōruscheln, wėnn hē oordig|artig wēēr, wėnn hē op sien Ruscheln|Rascheln luustern |lauschen wull, un sien Sprook verstunn. Man hē wull dunnern un brusen un ėm vermohnen un mit ėm schimpen |schellen, wėnn hē ni^X20 ophȫren|gehorchen worr un op slechte, unrechte Weeg gohn wull! Jo, dat gifft Bōōmspȫkels, un wat dē tōsėggen dōōt, dat hōōlt süm^X04|se ōōk! – In disse ēērste Nacht wēēr dat over ėn hēēl afsünnerli^M3 Ruscheln un Flustern in dat Blöderwârk vun dėn Pappelbōōm un dat worr tō ėn Sprook, tō ėn Lēēd, düütliger, ümmer^X21 düütliger. Un dat Bōōmspȫkel slieker sik as Drōōmspȫkelsch|Traumgespenst dör Reten|Risse un Fōgen no dat lütte Huus rin un an dat Loger vun Grōōtmudder^X12 ran un sung hier de gōde^X50 ōle Fru in’t Ōhr. Un Ōma fōōl de Hannen in’ Sloop, beweeg ehr Lippen un snack sachten* no, wat dat Bōōmspȫkel sung:

Du Sünndagskind, sloop wēēk un sacht!

Ik hōōl hier an dien Wēēg de Wacht!

Stoh fast as ik, in Wedder^X41d un Wind!

Bliev rein un gōōt^X50 – ėn Sünndagskind! (DrG05.012)

Kapitel 2: Tō’n Glück wârrt de Jung nu döfft

Jo, wo^X30 schâll de Jung nu hēten? – Dat wēēr de Froog, wō sik nu de Âlldagschen Huusbewohners al meist drēē Doog lang mitėnanner befoot hârrn. Grōōtmudder^X12 mohn dėn Middewekenmorgen: „Friech*, dat wârrt hȫȫchste Tiet, datt du no de ›Mäerie‹ |frz. mairie geihst, un mellst dėn Jung an!“ (Grōōtmudder^X12 nȫȫm* vun’e franzȫȫs’sche Tiet her dat Roothuus un de Amtsverwâlten noch ümmer^X21 ›Mäerie‹.) Man wo schull hē hēten? Fidi? Heini? Hermann? Jan? Nä, dat wēērn âll Nooms, dē hârr Jan un Allemann|jeder (Hinz und Kunz), un ėn Sünndagskind, sō mēēn Mudder^X12 Âlldag, dat muss ōōk ėn sōōn beten apârtigen Noom hėbben. „Mudder^X12, wat mēēnst’ vun ›Otto‹?“, sä Fru Âlldag opletzt. „Dėn Noom mag ik gēērn lieden un dėn gifft dat ōōk ni^X20 veel.“ – „Jo“, lach Grōōtmudder^X12, „ik [DrG21.014] heff dor nix gēgen. Dėnn hēēt hē vun achtern un vun vörn överēēns. ›Vorne rund und hinten rund, in der Mitte wie ein Fund!‹, sä bi uns in’e Oḃendschōōl Frollein Unverzagt mool, un dat kann ik gor ni^X20 vergeten!“ – Friech* Âlldag hârr gēgen dissen Noom ōōk nix intōwėnnen. Hē wēēr sōunsō man still un mit âllns tōfreden, wat sien Fruunslüüd tōhōpen afkotert |afsnackt hârrn. Hē (DrG05.013) ârbeid^X60|ârbei’ as Stēēndrucker in ėn Geschäft in’e Stadt un mell dėnn nu, sō in’t Vörbigohn, sien Jung op dėn Noom ›Otto‹ an. De Dēērns wullen nu ōōk al glieks anfangen, dėn Jung bi’n Noom tō nȫmen*, wėnn süm^X04 |se dor bistunnen un tōkēken, wėnn Grōōtmudder^X12 ėm inbünnel|wickelte. Man dor wull Grōōtmudder^X12 nix vun weten. „Nä, nä“, sä sē, „dat schâll ni^X20 gōōt^X50 ween^X82! Ik bün je ni^X20 hȫhnerglȫȫvsch, man dor hōōl ik ōōk nix vun, datt ėn Kind ēhr bi’n Noom nȫȫmt* wârrt, ēhr datt dat döfft is. Sōōn Kinner, dē schüllt^X62a|schööt veel lichter dōōtblieḃen, un wi wüllt^X63|wööt unsen lütten Bölker doch gēērn behōlen!“

Jo, dor hârr Grōōtmudder^X12 ėn wohr^M3 Wōōrt seggt! Recht sōōn gewâltigen Schrieghâls un Bölker wēēr de Slüngel! Un wat mook de Bėngel ehr al no wücke Weken dat Leḃen suur!

„Antje, koom doch mool gau her!“, rēēp sē veelmools hēēl vertwiefelt. „Antje, hōōl ėm mool mit fast! Ik kann dėn Bėngel ni^X20 tögeln! Hē fâllt mi noch vun’ Schōōt, sō as dē tōkēhrgeiht |rumdoḃen deit, wėnn ik ėm dat Wickelband ummoken will! Kiek mool, wat ėn Giftkopp, wat ėn Adder^X40a! Ōh, ōh! Ik bün bang, dē schriggt sik noch mool dat Lief ut! Kiek mool, hē wârrt al hēēl wittsnatterig um’e Nöös!“

Sō lang, as de lütte Mann ut sien Bünnel ruut un nokelt wēēr, wēēr hēēl gōōt^X50 mit ėm umtōgohn. Hē lēēg dėnn as sōōn Poġġ in de Boodbâlje |Zink-Badewanne ōder op Grōōtmudder^X12 ehrn Schōōt un sä nix. Blōōts wėnn hē wedder^X41a in de Plünnen schull, dėnn schrēēg hē as sōōn Heid |(,dē döfft wârrn schâll). – Ēēnmool, as Grōōtmudder^X12 ėm jüst wedder^X41a sō recht fein rein un drȫȫg op Schick hârr, un wedder^X41a tō Rōh^X52 in de Wēēg lėggen wull, dō, in’ letzten Momanġ, glēēd^X60 |glēē’ ehr de Bėngel vun’ Schōōt un seil koppöver wedder^X41a no de (DrG05.014) Boodbâlje rin. Dat gēēv nu ėn Opstand un ėn Malȫȫr in’t Huus! Grōōtmudder^X12 wēēr bȫȫs bedrüppelt un swȫȫr|swōōr sik hōōch un hillig, dėn ōlen Giftkopp ehr Doog ni^X20 wedder^X41a antōfoten. Sē wēēr dor al tō ōōlt tō, un sē wull kēēn Mōōrd op’t Geweten hėbben! – „Herr Jēēs, Mudder^X12“, lach over de junge Fru, „reeg di doch ni^X20 sō op! Dat hârr mi ōōk passēren kunnt. Dat hett je noch âllns gōōtgohn^X50! Koom, wi hangt dėn hēlen natten Keerl, sō as hē is, mit Kniepers|Klammern an’e Tüüglien|Wäscheleine, dėnn kann ėm de Wind wedder^X41a drȫȫg weihen!“ – „Jo“, gnurr Grōōtmudder^X12, „mook du di dor man noch lustig över! Ik heff mi schȫȫn verfēērt|verjoogt! Dat sitt mi noch acht Doog in de Knoken, dat mârk ik al! Dat geiht ōōk mit dėn Bėngel kēēn gōden^X50 Gang ni^X20, un dat schient meist sō, as wėnn dat doch [DrG21.016] mool ėn Unglückskind wârrt. Ik wull blōōts, datt dat Kind-Gotts ēērst|ėndli döfft wēēr!“

Jo, mit dat Dȫpen wēēr dat nu over sōōn verdreihte Sook! Antje, dē in’ Dōōm bi Paster Merkel döfft un kunfermēērt wēēr, stunn natüürli stief op ehr Stück, datt dē dėn Jung ōōk dȫpen schull. Hē hârr âll de fief Dēērns döfft un dat wēēr gor kēēn Froog, datt hē dėn Jung ōōk dȫpen dä. Wėnn de Paster krank wēēr un de Jicht hârr, dėnn mussen süm^X04|se sō lang tȫḃen, bet datt hē wedder^X41a beter wēēr. Sē wēēr ni^X20 hȫhnerglȫȫvsch, un wat passēren schull, dat passēēr ōōk sō, watt^X25|ob nu mit, watt^X25 ohn Dȫȫp. – Grōōtmudder^X12 sä opletzt nix mēhr, sē schüddkopp blōōts un mēēn, mit dėn Jung gung dat kēēn gōden^X50 Gang! Sē glȫȫv dor nu ōōk an, wat de Smittsche seggt hârr, dat worr ėn Unglückskind, för|wegen dėn blauen Streek över de Nöös.

Dat schull sik ōōk bâld wiesen, datt de Smittsche recht hârr! – Jüst an dėn Dag, as dat Sünndagskind süss Weken (DrG05.015) ōōlt wēēr, kēēm Antje tōfällig in de Komer rin, wō de Jung slēēp. Vun’e Wēēg her hȫȫr^X65 sē sōōn afsünnerligen Luut, jüst as sōōn Sluckop un Hickop. Nieschierig un sōōn beten besorgt kēēk sē no dėn Lütten un verjoog sik bȫȫs över dat, wat sē dor sēhg. Dat Kind wimmer rum, mit de lütten Füüst vör’t Gesicht, un wēēr glȫhnig rōōt. Dorbi schien dat, as wėnn dat Worm an wat wörg, wat ėm in’ Hâls sēēt. Fru Âlldag wēēr ėn resolute Fru un de Jung wēēr ni^X20 ehr ēērst^M3 Kind. Kotthorig|Kurzerhand pack sē dėn Jung bi beide Hannen un rēēt ėm de Ârms över’n Kopp, wat ēēn je ümmer^X21 dōōn schâll, wėnn Kinner wat in’ Hâls kregen hebbt. De Jung fung nu an tō hossen, man krēēg noch ümmer^X21 kēēn Luft. Fru Âlldag mook ėm nu dėn Mund open, lang dor mit de Fingern rin un krēēg dor tō ehrn Schreck, man ōōk tō ehr grōte Freud, ėn Stück Kröst|Kruste vun Sichtenbrōōt|Roggenfeinbrot ruut! – Mieke sēēt bides* |unterdessen hēēl unschüllig vör de Döör op’n Drüssel |Türschwelle un vertehr dėn Rest vun ehr Frȫhstücksbotterbrōōt. – No wücke Krüüz- un Dwēērfrogen kēēm dat dėnn ōōk an’ Dag, datt sē dėn lütten Brōder blōōts mool sōōn beten vun ehr Botterbrōōt afgeḃen wullt hârr. Dē wēēr ōōk wull hungerig, dėnn dē krēēg je ōōk ni^X20 ēēnmool wat tō eten, blōōts ümmer^X21 wat tō drinken. – Man dat holp âllns nix, Mieke krēēg för ehr Gōōthattigkeit^X50 ēērstmool ėn düchtige Flöög |Utschell, un dortō dat schârpe Verbott, noch mool wedder^X41a an de Wēēg rantōgohn.

Man as Fru Âlldag ėn Stunn noher mit dėn Lütten allēēn wēēr, um ėm sien Recht tō geḃen, un as dat Wesen ehr sō wârm un krâll an’t Hatt lēēg, dō trüddeln ehr over doch sōōn poor blanke, hitte Tronen de Backen dool un fullen alleḃen |langsam dat Kind op dėn Kopp un no dat fiene witte Hoor rin. (DrG05.016) Dat wēērn Tronen vun Freud un Dank, dē de Mudder^X12 vergōōt, [DrG21.018] as sē doran dach, datt dit Stück vun ehr Leḃen, wat sē veel, veel lēver hârr as sik sülḃen, datt dit lütte Wesen nu kōōlt un dōōt dor liggen kunn, wėnn sē ni^X20 noch tō rechter Tiet komen wēēr, um dat tō bârgen. Un de Lütte rēēt wedder^X41a sien grōten blauen Ōgen wiet open un kēēk ehr grōōt an, as wėnn hē sėggen wull: Mēēnst du mi? – Dō drück ėm de Mudder^X12 fast an’t Hatt, küss ėm dėn lütten Mund un de kloren blauen Ōgen un dach dorbi: Ōh, kunn ēēn sōōn Kind doch sō dör’t hēle, lange Leḃen hėndördregen! Kunn ēēn doch âll de Gefohr, âllns wat ėm schoden deit, ümmer^X21 sülḃen vun ėm afwėnnen un ėm dortō rantrecken, dat Gōde^X50 tō dōōn, dat Lēge tō loten! – Mudderhatt^X12!

Bides* sēēt Grōōtmudder^X12 mit Mieke in’e Stuuv, wisch ehr de letzten Tronen af un lēēt sik tō’n söḃenteihnsten Mool dat Verspreken geḃen, datt sē dat ōōk hēēl, hēēl wiss ni^X20 wedder^X41a dōōn wull! Mit sō lütte zoorte |wēke Kinner, mēēn Grōōtmudder^X12, dor kunnen blōōts grōte vernünftige Lüüd mit umgohn. Dē wussen dor Beschēēd mit un wussen, wat för sōōn Kind gōōt^X50 wēēr!

Ėndli kēēm nu ōōk de fierlige Dag, datt de lütte Âlldag döfft wârrn schull! Paster Merkel hârr Beschēēd schickt, datt hē Antje tō Gefâllen dėn annern Sünndag kēēm. Âlldags muchen ėm doch ėn Woog schicken un muchen dat ni^X20 för ungōōt^X50 nehmen|ėm dat nosēhn, wėnn hē mit ēēn Huusschōh kēēm, hē hârr ėn dicken Fōōt. Dat wēēr nu ėn Opstand in’t Âlldagsche Huus, ēēn Schrubben un Schüren un Reinmoken, jüst as wėnn dat de Sünnoḃend vör Pingsten wēēr! Opletzt kēēm noch dat Sandstreuen in’e Vörstuuv, un dat lēēt Grōōtmudder^X12 sik (DrG05.017) ni^X20 nehmen, dor hârr sē no ehr Mēnen dėn besten Slag vun weg. No dat Sandstreuen dörs kēēn Minsch wedder^X41a no de Stuuv rinpedden, dėnn de Paster schull de Ēērste ween^X82. – Dat gēēv nu ėn Opsēhn achter’n Diek, as de Kutschwoog vör Âlldags süm^X06|ehr Huus hēēl un de ōl’ Paster Merkel sik dor ruutquääl. Hē wēēr vun buten noch sō recht vun’e ōle Kant; man sien Predigten tügen ümmer^X21 vun grōte Klōōkheit, vun Kėnnen un Weten um de Minschen|Menschenkenntnis.

De fief Âlldag-Dēērns stunnen nu âll in’e Rēēg an’e Wand in’e Stuuv un hârrn de Hannen vör de witten Schörten fōōlt. Mieke* hârr ėn hēēl dick verhuult^M3 Gesicht. Sē hârr ēērst gor ni^X20 mit rinwullt; Grōōtmudder^X12 hârr ehr târrt un hârr ehr drōht^X53, sē wull dat dėn Unkel Paster nosėggen|verraten, datt sē dėn lütten Brōder ėn Sichtenbrōōtkröst in’ Hâls proppt hârr. – De Paster hârr för âll sien frȫhern^M4b Dȫȫplingen ėn fründli^M3 Wōōrt, un nu worr dėnn de Hȫȫftpersōōn vun vundoog, dat Sünndagskind, rinbrocht! Hȫh! Wat wēēr de Bėngel fien, in sien fein^M3 lang^M3 witt^M3 Dȫȫpklēēd un mit de lütte fiene stickte Dȫȫpmütz, wat ėn Âlldagsch^M3 Famielnstück* wēēr. Man jüst, as wėnn hē dat dėn gōden^X50 Paster tō’n Tōōrt|Verdruss dä, sō rēēt de lütte [DrG21.020] Keerl dat Schott open, un bölk vun’ Anfang bet tō’t Ėnn gēgen de Predigt an, sōdatt de Kârkenmann sien ēgen Wōōrt ni^X20 hȫren kunn, veel wēniger dē, dē dor umtōstunnen. Dat Dullste wēēr noch, datt de lütt’ ōl’ Kasper dėn Paster an’ Ärmel vun sien Taloor pack, jüst in dėn Momanġ, as hē dėn Segen un de Woterdruppens hėbben schull.

„Ōh jē, ōh jē“, sä Mudder^X12 Âlldag nȫȫssen, as de Paster weg wēēr. „Nä, nä, wat heff ik mi ârgert, ik hârr ėm sachs* wück backsen|ohrfeigen kunnt, dėn buckschen|bockigen, eischen |unartigen Bėngel vun (DrG05.018) Jung! Wat heff ik mi schenēērt vör dėn Paster, för de gresige Bölkerie!“ De Noverschen, dē bi Âlldags op’e Deel stohn un tōhȫȫrt hârrn, mēnen, as süm^X04 |se no Huus drȫteln|sluntern, dat wēēr jammerschood ween^X83, datt ēēn bi dat Geschrigg nix verstohn kunnt hârr. Man fein wēēr dat liekers ween^X83, un de Paster hârr sien Sook gōōt^X50 mookt. De Smittsche sä noch, sē hârr man blōōts ümmer^X21 no dėn Paster sien dicken Fōōt mit dėn Huustüffel keken, un dat wēēr doch aller Ēhren wēērt, datt de Paster in sōōn Tōstand sik de Mȫhg mookt hârr. Blōōts mit dėn Bėngel sien gresig^M3 Schriegen, dat wēēr je rein tō’n Weglōpen ween^X83, un ehr wēērn wohrhaftig de Hoor dorbi tō Bârg komen! Jo, sē snack reinut|würkli ni^X20 gōōt^X50 för dat Kind! No âllns, wat süm^X04|se dor bet hertō för Maleschen mit beleevt hârrn, gung dat dor kēēn gōden^X50 Gang mit! Vör âlln de blaue Streek! „Na: Unberufen, unbeschrien, dreimal untern Tisch geklopft! Wi wüllt^X63|wööt dat Beste höpen!“ – „Jo, dat seġġt|sėggen^X10 Sē man noch mool, Fru Smitt!“, sä de Puustmeiersche. „Um de Âlldags schull mi’t duren|leidtun, wėnn süm^X05|ehr de Jung ni^X20 gōōt^X50 insloon|inslogen dä. Dat sünd doch sunst sō orntlige, ēhrbore Lüüd!“

Nüms* wēēr glückliger as Grōōtmudder^X12 Âlldag, datt süm^X04|se dėn Jung nu ünner Dack un Fack hârrn! Nu kunn ėm je sō licht nix mēhr passēren! Nu noch ėn poor Weken, dėnn wēēr hē ut dat dösige|dusselige Viddeljohr ruut, un dėnn kunn ēēn dor al mool ėn Machtwōōrt mit snacken un ėm ōōk mool op’n Diek in’ Sünn’schien setten. Man för’t Ēērste hârr Odde* |['or-r^e], sō worr hē nu rōpen, noch wieder nix op’e Welt tō dōōn as slucken, schriegen un slopen. Man dat slōōg ōōk âllns düchtig bi ėm an, hē worr dick un schier, un Grōōtmudder^X12 mēēn, datt hē nu al ēhr mool ėn Gnups|Knuff|Stōōt* verdregen kunn. (DrG05.019) – Man de lütte Mieke hârr sē noch ümmer^X21 bannig op’n Kieker un wohrschu*|warnte ehr jēēdēēn Dag, ni^X20 an de Wēēg rantōgohn. – Man sō behott |bedachtsoom de Âlldagsfamieln ōōk mit dat Sünndagskind Odde wēēr, dat schien|lēēt doch, as wėnn hē ėn Unglückskind wēēr un blēēv. Un över dat dulle Stückschen, wat de gōde^X50, sorgsome Grōōtmudder^X12 sülḃen mit ėm opfȫhr, dor hett sē noch no Johr un Dag ehr bitterlichsten Tronen över vergoten. – Dat Stück hârr Odde over ōōk op ėn hangen^M3 Hoor|fast dat Leḃenslicht utpuust, un dat kēēm sō: [DrG21.022]

Kapitel 3: Um ėn hangen Hoor schēēfgohn

Dat wēēr an ėn Moondagmorgen. Antje stunn achter in’e Waschköök an’ Waschtrog. Grōōtmudder^X12 hantēēr in’e grōte Komer un mook de Bedden. In disse Komer, dē sōōn beten düüster wēēr, stunnen twēē grōte twēēsläpern Bedden |Dubbelbedden un Odde* sien Wēēg. Grōōtmudder^X12 richt dat bi’t Bettopmoken ümmer^X21 sō in, datt sē de Küssens un Tōdeken vun dat ēēn Bett ēērst op dat annere lä, dėnn opschüddel un tōrechtklopp un dėnn wedder^X41a oplä. – Jüstsō mook sē dat ōōk vundoog. Deken, Pöhl |großes Kissen, ›Bettwurst‹, Koppküssens un dat swore Ünnerbett lä sē op de annere Bettsteed, schüddel, klopp, strēēk un wisch un wull jüst wedder^X41a anfangen, dat Bett optōlėggen, as sōōn deegten |heftiger Wind över dėn Diek weih, sōdatt de Pappelbōōm bannig an tō brusen fung un dat lütte Komerfinster mit ėn düchtigen (DrG05.020) Klapps tōweih. Dorbi wēērn dėnn ōōk sōōn poor hâlfdrȫge Blööd vun dėn Bōōm afweiht un wēērn jüst in Odde sien Wēēg un ünner dat Verdeck flogen. Sachten* treed^X60|tree’ Grōōtmudder^X12 an de Wēēg ran, um de ōlen Blööd vun dat Kind wegtōnehmen. Sē krēēg over ėn bȫsen Stōōt* un wuss gor ni^X20, wat sē tō sēhn krēēg, as de Wēēg lerdig wēēr. Sē hârr doch glȫȫvt, datt de Lütt’ in’e Wēēg lēēg un slēēp! Antje stunn un wusch, man wō much dat Kind dėnn ween^X82? De ōle Fru pedd nu ut de Komer un gung nieschierig in de annere, wō sē sülḃen slēēp; man ōōk dor wēēr kēēn Odde tō sēhn. – Nu gung sē no ehr Swiegerdochter un froog sōōn beten bang: „Segg mool, Antje, wō hest du dėnn dėn Jung loten?“ – Antje lach sōōn beten kneepsch|verschmitzt un anter|antwōōr: „Hest ėm dėnn noch ni^X20 funnen, Mudder^X12? Ik wull di al sėggen, du schullst^X62b|schusst ėn beten sachten* ween^X82, datt hē recht lang slöppt un uns ni^X20 bi de Ârbeit ophöllt. Och, hē wēēr over ōōk sō mȫȫd, un dō heff ik ėm man sō op mien Bett leggt, de Wēēg …“ – „Allmächtiger Gott!“, schrēēg de ōle Fru un lēēp mit ėn gresig^M3 Gejuuch no de Komer. „Antje! Beste Antje! Hölp doch! Hölp doch! Och, och! Ik heff je âll de Bedden op dat ârme Kind packt!“

Dat wēēr over ōōk de allerhȫȫchste Tiet! Ni^X20 ėn hâlve Minuut hârr dat länger wohren |duren |währen dörvt! Wild hârr Antje de sworen Bettstücken gēgen die Wannen smeten, as wėnn dat Poppenspeeltüüg wēēr. Dėnn hârr sē ehr Kind an sik reten, wat dēēp in dat annere Bett rinsackt wēēr. Odde schrēēg ni^X20. Hē wēēr düüsterbruun, hârr ėn blauen Schien in’t Gesicht un wēēr över un över natt vun kōlen Swēēt. „Mudder^X12!“ Dat ēēn Wōōrt [DrG21.024] stött Antje ut, ėn ēēnzigsten (DrG05.021) gresigen Gluup |Blick smēēt sē ehr Swiegermudder^X12 tō, man dor lēēg dat hēle furchtbore Vertwiefeln vun ēēn quäälte Muddersēēl^X12 in, un dat drēēp de ōle Fru dēēp, dēēp in’t Hatt! Sē sack op dat Bett dool un lä beide Hannen vör dat Gesicht.

Ēēn Stunn wēēr vergohn. „Mudder^X12! Beste Mudder^X12, sō koom doch tō di! Kiek Mudder^X12, hier is hē je! Hier op dien Schōōt, un ėm fehlt je gor nix mēhr! Beste Mudder^X12! Tō, sō verhool di doch!“ Jo, mit de ōle gōde^X50, ēhrbore un akkerote Grōōtmudder^X12 Âlldag wēēr over noch lang nix antōfangen. De Quolen, dē ehr dat Vörhōlen|Vörsmieten vun ehr Slusigkeit moken, drücken ehr bȫȫs dool! Sē slōōt sik wücke Doog in ehr lütte Komer in un wull ni^X20 eten un ni^X20 drinken. Blōōts, wėnn sē glȫȫv, datt Antje dat ni^X20 sēhg, dėnn slieker sē sik hēēmli an de Wēēg, pöösch un klucker|2x zärtelte mit dat Kind rum un wēēn ėm dat lütte Gesicht natt. – Man opletzt kēmen de resoluten un deftigen Noverschen mool achter ehr tō püüstern un setten ehr mool orri dėn Kopp wedder^X41a tōrecht.

Dat wēēr ėn Schann, datt sē sik dor sō um hârr! Dat hârr in’e düüstere Komer jēēdēēn passēren kunnt. Un de Puustmeiersche mēēn: „De Bėngel, dē wēēr|war op sōōn Oort doch gor ni^X20 dōōttōkriegen. Dat is nu mool ėn richtig^M3 Sünndagskind un dat kann nix wat anhėbben.“ – „Och, och“, wimmer over Grōōtmudder^X12, „wėnn dat Kind dör mien Schuld wat tōstött wēēr, ōh, ik wēēr wiss un wohrhaftig no de Weser ringohn! Ik glȫȫv ōōk, de Jung kummt doch noch mool över jichenswat|wat vun’e Welt, dat schüllt^X62a|schööt jüm^X01|ji|ju sēhn un beleḃen!“

De letzten Strohlen vun de Augustsünn schienen in dat Blödergrȫȫn vun dėn ōlen Pappelbōōm. Süm^X04|Se danzen un spelen hėn un her in dat Twiegwârk, dat flimmer (DrG05.022) un glimmer as Gold un Sülver un dat sēhg ut|dat lēēt, as wėnn dor ėn hēlen Regenbogen dör dat Blöderwârk trock. – Nerrn|Ünnen an dėn mächtigen Stamm over stunn ėn holten Wēēg un twēē grōte, klore blaue Ōgen kēken dor verwunnert ruut, rin no de bunte Tȫverwelt* |Zauberwelt dor boḃen. Nu recken sik twēē prâlle Ârms vun de Wēgendeek hōōch un ėn poor lütte Hannen grēpen in de Luft. Süm^X04|Se wullen sachs* dėn bunten Bōōkfink griepen, dē dor op dėn ünnersten Tėlgen sēēt un mit sien frischen Slag dėn lütten Mann opweckt hârr, dē dor in’e Wēēg lēēg. – Dō schüddel sik sachten* de ōle Bōōm, un lēēt wücke blanke grȫne Blööd op de Wēgendeek fâllen. De lütten Hannen grēpen dorno un spelen mit de Blöder. Ōōk de ōle Fru, dē dor dichtbi in dėn Löhnstōhl sēēt un strich |strickte, wēērn poor in dėn Schōōt fullen. Ehr muss dor sachs* wat bi infâllen. Dat wēērn je desülvigen Blööd, dē de Wind köttens in dat Komerfinster weiht hârr! Sē wisch sik wat ut de Ōgen un strēēk dėnn wēēk un sachten* mit ehr welke Hand dat Kind över dat [DrG21.026] frische Gesicht. Odde over lach ehr tō, kēēk wedder^X41a in dėn Bōōm un klöön dėnn sachten* vör sik hėn. – Sōōn drēē, vēēr Lünken hüppen op Tėlgen un Twiegen, kēken vun boḃen hēēl niep*|genau no de Wēēg rin un rēpen sik ēēn dėn annern tō:

Tschiep-tschiep! Wat dat dor klöönt!

Uns Sünndagskind, wo sȫȫt dat lacht!

Wi dat wull sēhn un hȫren köönt!

De Pappelbōōm höllt tru hier Wacht! (DrG05.023)

Nr. 1:	Verscheden Schrieverslüüd
Nr. 2.1:	Klaus Groth, Quickborn 1
Nr. 3.1:	Johann Hinrich Fehrs, Op Holsten-Eer

Nr. 3.2:	ISBN 978-3-9817316-6-8	Johann Hinrich Fehrs, Allerhand Slag Lüüd
Nr. 4.2:	ISBN 978-3-9817316-7-5	Theodor Piening, De Reis no’n Hamborger Doom
Nr. 5.1:	ISBN 978-3-9817316-8-2	Heinrich Johannes Dehning, Junge Schoolmeisterjohren in Dithmarschen vör 1900
Nr. 8.2:	ISBN 978-3-9817316-9-9	Georg Droste, Odde Alldag un sien Jungstöög